Na majuru Konstancija, pored razvoja poljoprivrede, porodica Čekonjić je ulagala veliki trud u razvoj duhovnog života stanovništva. Ovaj centar imanja imao je školu, ali jedinstven je bio po tome što je početkom 20. veka dobio i crkvu. U religijskom objektu posvećenom Srcu Isusovom, a ne jednom od patrona članova porodice, kao što je to bio običaj kod Čekonjića, sveštenik iz Nemačke Crnje je svake nedelje držao misu.
Graditeljski fond ovog majura na žalost nije predstavljen u ostavinskom materijalu Janoša Čekonjića, te se pretpostavlja da u to vreme nije imao neki veći značaj. Na mapi drugog vojnog premera, ova teritorija je naznačena kao Fani majur (Fanimajor), a verovatno je preimenovan u Konstancija majur, po ženi Endrea Čekonjića, grofici Konstancii Ciraki. Po sećanjima, na ovom majuru su se nizale uobičajene građevine centara imanja: štale, obori, žitni magacini, mlekarnica, parni mlin, ambari, šupe, bunari i drugi. Kasnije su izgrađene zgrade koje nisu imale privrednu funkciju, kao što su: škola, crkva, sala za igranke, čitaonica. Konstancija majur je bio dugačak dve duži (800 metara) i sastojao se od gornjeg i donjeg majura. U donjem majuru su bila dva stana za poslugu, gde su živele četiri porodice, kao i objekti za uzgoj svinja. U gornjem majuru su bili objekti različitih privrednih i javnih funkcija.
Na majuru Konstancija 1919. godine su radila 2 upravnika i 54 člana majurske posluge.
Između dva svetska rata „Koštanc“, kako ga meštani okolnih sela nazivaju, je još uvek bio pod upravom porodice Čekonjić, ali je usled nacionalizacije nakon Drugog svetskog rata pripao zemljoradničkoj zadruzi u Srpskoj Crnji. Stil života i načina privređivanja, karakteristični za majure, ovde su sačuvani zahvaljujući tome što je „Koštanc“ bio prilično udaljen od naseljenih mesta. Na starom majuru formiran je zadružni salaš, na kojem su porodice radnika ostale da žive, obogativši njegov graditeljski fond.
Škola je funkcionisala sve do početka 1970-ih godina, kada je celokupno stanovništvo od oko 300 ljudi, preseljeno na prostor majura Julia.
Izgubivši funkciju objekti su počeli polako propadati, a neki su usled neodržavanja sasvim nestali. Stanovnici okolnih sela su krajem 20. veka počeli postepeno razgrađivati ostatke zgrada, upotrebljavajući ih kao građevinski materijal. Crkva se takođe nalazi u ruševinama, a njen nameštaj je prenet u crkvu sela Hetin, koje nikada nije predstavljalo deo imanja Žombolj porodice Čekonjić.
