Žombolj je naselje sa srednjovekovnim korenima. U dokumentima se prvi put pominje početkom 14. veka, u papskoj desetini, što svedoči o tome da je u to vreme već imalo crkvu. Krajem 15. i početkom 16. veka teritorija je bila u vlasništvu porodice Čombolji (Csombolyi), dok je za vreme turske vladavine naselje bilo u potpunosti opustošeno. Na Mersijevoj (Mercy) mapi iz 1723–1725. godine prostor Žombolja se pojavljuje kao nenaseljeno mesto, koje kasnije, u drugoj polovini 18. veka, naseljava nemačko stanovništvo, uglavnom iz Lotaringije (Lotharingia). U čast generala Hacfelda (Hatzfeld) novonaseljeno mesto dobilo je nemačko ime Hacfeld.
Novo poglavlje u istoriji Žombolja počinje 1790. godine, kada je Jožef Čekonjić uzeo selo i njegovu okolinu u zakup. Krajem 20-ih godina 19. veka selo je imalo 612 kuća i skoro 4 800 stanovnika, od kojih su svi bili katolici.
U ostavinskom materijalu Janoša Čakonjića nabrojane su nekretnine na teritoriji naselja Žombolj, koje su bile u neposrednom vlasništvu feudalne porodice: parcela broj 564 – unutrašnji dvorac sa 49 soba; broj 153 sa kućom upravnika; broj 222–224 – žitni magacin; broj 565 – kuća vrtlara; broj 563 – kuća upravnika ergele; broj 625 – krčma; broj 624 – kancelarija; broj 568 – kuća računovođe sa 6 prostorija; broj 685 – kuća pandura; broj 830 – ciglana; broj 965 – dvorac Čito sa 55 soba; na istoj parceli su sagrađena još dva objekta, jedan sa 4 prostorije, a drugi sa 3 sobe.
Početkom 20. veka naselje Žombolj je, kao sedište sreza, imalo skoro 10 000 stanovnika, uglavnom nemačke i mađarske nacionalnosti. Stanovništvo se pretežno bavilo zemljoradnjom i uzgojem konja. Imali su daleko poznat vašar već od kraja 18. veka. Na prekretnici 19. i 20. veka naselje Žombolj se naglo razvilo i ubrzo postalo jedan od industrijskih centara Torontalske županije.
Raznovrsne javne službe, kao što su sreski sud, poreska uprava, služba javnog beležnika, služba za promet duvana, služba finansijskog stražara, služba upravnika puteva, industrijsko društvo, županijska bolnica, banke, udruženja, fabrike, znatno su doprinele ugodnom životu meštana na periferiji Monarhije.
Nakon raspada Austro–Ugarske monarhije, velikom brzinom je propadalo i nestajalo njeno nasleđe, a zajedno sa njim i nasleđe porodice Čekonjić. Postepeni nestanak Nemaca sa ovih prostora nakon Drugog svetskog rata je još više ubrzao ovaj tužni proces, ali „duh feudalaca“ još uvek nije napustio ovo banatsko naselje.
